Hay pruebas que demuestran que " más de 100 millones de dólares fueron enviados desde Estados Unidos a Venezuela a través de instituciones " fachada " durante los últimos tres años " para desestabilizar, compar gente y garantizar inestabilidad política...

¡33 palos verdes por año! Eso es el imperialismo...

¡2.750.000 por mes para matar! Eso es el imperialismo...

¡639.205 cada semana para sembrar odio y división! Eso es el imperialismo...

¡91.315 dólares por día, para matar hijos del pueblo de Bolivar! Eso es el imperialismo...

¡3804 dólares por hora es lo que paga el amo yanqui el trabajo sucio del pitiyanqui-majunchista!

¡63,4 dólares por minuto! ¡Por minuto! Para truncar la libertad de un pueblo.
 ESO ES EL IMPERIALISMO...

No crea caro amigo, querida lectora, que es mucho dinero...
Muchos reclaman en el norte geográfico y social, que sean muchas mas las sumas destinadas...
Y sepa que no es mucho dinero para el imperialismo yanqui...
Se trata de reapoderarse, de quitarle al bravo pueblo bolivariano, no solo su libertad, sino su faja petrolera del Orinoco, rebautizada en estos días por el pueblo y su presidente Maduro: Faja petrolífera Hugo Chávez Frías...

Esa faja que ahora lleva el nombre del Comandante Chávez, reúne por si sola las reservas mas grandes probadas a nivel mundial de gas y petroleo. El 42 por ciento del consumo energético del mundo proviene de Medio Oriente, mejor decir... pasa por el Estrecho de Ormuz, desde allí tarda entre 35 y 45 días en llegar al desierto de refinerías de Texas...

En cambio desde el rio Orinoco a Texas un tanquero puede saciar la sed texana y gringa de oro negro en apenas 5 o 6 días. Medio Oriente convulsiona en conflictos desarrollados y tensados a su extremo por el gran interes monopolista de gringos, europeos, chinos y rusos, en ese orden de prioridad e inversiones. Nada asegura que esos tanqueros sigan vaciando lo que se da como contrapartida subterranea del desierto arábico y otros pozos...

Y la necesidad creciente de evitar que esos recursos se inviertan en conciencia y unidad latinoamericana y por el socialismo estremece a la fiera imperialista hasta perder cualquier racionalidad, premeditación y conciencia que no sea la de sangrar y matar a quien haya que sangrar y matar para apropiarse de lo que es su vicio, su sine qua non, su necesidad enfermiza de energia, para mantener los niveles y ritmos actuales y crecientes de consumo del pulpo imperialista que poco a poco se desgrana, trastabilla y se encuentra en un mundo cada vez menos unilateralmente propio...

VIVAN EL GOBIERNO BOLIVARIANO Y EL PRESIDENTE MADURO

VIVA LA REVOLUCION BOLIVARIANA

VIVA NUESTRA AMERICA Y EL SOCIALISMO

MUERA EL IMPERIALISMO Y LA BURGUESÍA COMPLICE

A 15 AÑOS DE SU SECUESTRO

¡LIBERTAD Y LARGA VIDA PARA EL PRESIDENTE ÖCALAN!

El pueblo kurdo es un pueblo originario de la Mesopotamia, ha estado habitando durante miles de años las montañas y valles por donde bañan la tierra los ríos Tigris y Éufrates. En el reparto poscolonial de fronteras y la creación de estados-naciones, fueron postergados, olvidados y masacrados. Vivieron diferentes genocidios a lo largo de los últimos dos siglos.

Hoy conforman una población de 45 millones repartidos entre Irak, Irán, Siria y fundamentalmente Turquía, también encontramos más de 3 millones de kurdos que se encuentran exiliados o refugiados en Europa.

Durante la Guerra Fría, Turquía era frontera de la OTAN con la Unión Soviética, por lo cual las bases americanas, las desigualdades sociales y los golpes de estado estaban a la orden del día.

En las décadas del 70 y 80 vivieron 3 golpes de estado muy similares a los que asolaron Nuestra América, neoliberalismo con fusiles que se disponía a reprimir fuertemente a su pueblo.

En aquellos primeros días, en el 73, comenzó un muchacho de origen campesino, humilde, a vincularse a las universidades y al estudiantado patriótico y revolucionario, mas él reconocía que era kurdo, aunque era una historia silenciada, comenzó mediante asociaciones culturales y grupos de estudio a desarrollar el conocimiento entre los kurdos de su propia historia, a recuperar conscientemente la historia que les habían robado, la cultura que les negaban, la lengua que les prohibían, la libertad que deseaban.

Así fueron fusionando los elementos del marxismo y el comunismo a la cuestión nacional propia: a la cuestión kurda; y esto sumado a los golpes de estado fascistoides, los llevó a la conclusión de que la única manera de luchar eficazmente por sus libertades era establecer un partido revolucionario que organizara esa lucha.

Así, en el poblado de Fis, el 27 de Noviembre de 1978 una treintena de hombres y una compañera en su calidad de delegados fundaron el Partido de los Trabajadores de Kurdistán, fuertemente influenciados por el ejemplo heroico del pueblo vietnamita, y por las guerrillas suramericanas y la revolución cubana, no se alineaban ni a los soviéticos, ni a los chinos, ni al modelo de Albania, que eran las corrientes conocidas del marxismo en esos días.

Desde su nacimiento el Partido fue hostigado por las fuerzas armadas y el estado, aunque continuarían desarrollando una poderosa vinculación con las aldeas y pueblos campesinos, cada vez más se cerraban las posibilidades de tener una política pública sin una fuerte represión.

Así, los compañeros notaron la necesidad de combatir con las armas al régimen, y para ello comenzaron a entrenar compañeros en los campamentos del Frente Popular de Liberación Palestina, que el gobierno Sirio prestaba cobertura en la zona del Líbano ocupada por el ejército Sirio.

El 15 de Agosto de 1984 tres acciones militares conjuntas dieron publico nacimiento a las HPG (Fuerzas de Defensa del Pueblo), y comenzó a combinarse el trabajo político con el trabajo militar revolucionario y guerrillero.

La década del 80 y toda la década del noventa fueron de mucho trabajo y cruenta represión, el movimiento se desarrolló fuertemente hacia otras tierras, así comenzaron los trabajos políticos y militares en Irán, Irak y Siria. Desde un principio la militancia estuvo empapada de un espíritu internacionalista, en la guerra de Israel contra el Líbano en 1982, cayeron en combate unos 200 camaradas kurdos.

La lucha por la independencia y por un estado kurdo socialista se extendía por todo el corazón de Medio Oriente.

Durante los 90 el ejército de Turquía quemó, destruyó, inundó y masacró más de 4500 poblados, villas y aldeas, para acabar con la población campesina que daba su apoyo a la guerrilla. 5 millones de personas se desplazaron forzosamente o dejaron sus países y sus tierras. En los últimos 30 años el conflicto militar se llevó más de 40 mil vidas.

Desde 1993 que el líder Abdullá Öcalan insiste en lograr acuerdos de paz y treguas con un gobierno sediento de sangre y venganza que desconoce la existencia de los kurdos: prohíbe su lengua, sus canciones, su cultura.

El 15 de febrero de 1999, a quince años de el día de hoy, el compañero Öcalan fue secuestrado por fuerzas conjuntas de la inteligencia turca –MIT- Israelita –MOSSAD- y norteamericana –CÍA- en la embajada griega en Kenia, luego de estar haciendo gestiones para llegar a Sudáfrica, donde Mandela le había ofrecido asilo político.

El estado turco lo condenó a muerte, pero por la reacción de muchos países y de su propio pueblo, que en un solo día se incineraron vivos en protesta 60 personas, el gobierno tuvo que cambiar la condena por una cadena perpetua.

Öcalan, se encuentra desde entonces confinado solitariamente en una cárcel isla en el Mar de Mármara, la cárcel de Imrali, fue durante 10 años el único preso de toda la prisión de alta seguridad.

Bajo su guía y su conducción, el pueblo kurdo y el PKK comenzaron en los 90s y 2000’ a buscar otras opciones políticas de intervención. Fundaron casi una docena de partidos políticos legales para participar en las elecciones, los que uno tras otro fueron clausurados, ilegalizados, destruidos, con sus militantes encarcelados y asesinados.

Hoy día hay muchos intendentes, concejales, diputados y candidatos, y militantes en general, del Partido de la Paz y la Democracia y otros encarcelados por hablar en kurdo, por protestar contra el estado, por tener una ideología revolucionaria y actuar consecuentemente. Hoy son más de 12 mil los presos políticos kurdos en Turquía.

En los cuatro países donde están organizados como fuerza política viva, los revolucionarios kurdos se organizan y desarrollan la lucha armada revolucionaria, la lucha política electoral, e impulsan con un sin número de organizaciones auxiliares, sectoriales, gremiales y de masas, la lucha del pueblo por sus derechos.

Han evolucionado la propuesta leninista de organización a los tiempos actuales: El PKK no solo es la cabeza y la columna vertebral unida a todo un conjunto de organizaciones legales, semilegales, e ilegales, sino que han fundado la KCK -Unión de Comunidades de Kurdistán-, un SISTEMA POLÍTICO, organización ilegal, amplia y de masas, donde se encuentran integradas y contenidas todas las organizaciones auxiliares y funcionales a la lucha revolucionaria kurda.

Desde hace más de diez años que el Presidente Apo, como lo llama cariñosamente su pueblo, impulsó una revolución ideológica: ya no luchan por un Kurdistán independiente y separado, socialista y estatal. Han fusionado elementos de ecologismo y anarquismo al interior del marxismo revolucionario, aprendiendo de la experiencia frustrada de los soviéticos, y -teniendo en cuenta la estrategia imperialista de balcanizar y romper en mil pedazos los países de Medio Oriente- impulsan en cada país un proceso político de masas que permita el desarrollo del CONFEDERALISMO DEMOCRÁTICO, que implica que las etnias y religiones en Medio Oriente no tienen que servir de base para la división sino para la unidad, y que cada pueblo y religión tenga sus instancias de gobierno democrático, basadas en el gobierno popular en general y la pertenencia de los medios de producción al conjunto del pueblo. Propuesta que cada vez mas todos los pueblos de Medio Oriente ven con buenos ojos.

A su vez impulsan de manera tan consecuente la lucha por la liberación de la mujer (una nación oprimida dentro de una nación oprimida, dicen) que las mujeres tienen sus propios movimientos, sus propias organizaciones y sus propias guerrillas, incluso tienen su propia coordinadora guerrillera. En cada instancia de partido, de dirección, de elegibilidad, hay cupo de género, y además cada estructura tiene dos co-presidentes, una mujer y un hombre.

La lucha nacional, internacional, social, feminista, socialista y revolucionaria se encuentra en su conjunto amalgamada en la lucha del KCK y el PKK.

Sin el genio de Öcalan, difícilmente se hubiera desarrollado tan grandiosa organización, el papel del individuo en la historia, cumple en este caso un papel excepcional, siendo amado por todo su pueblo, luego de más de 15 años de cárcel, tortura, malos tratos, humillación, vejaciones e injusticias.

En el norte de Siria, Kurdistán occidental, que ellos llaman Rojavá, en medio de la guerra de estos dos últimos años, el 19 de Julio de 2012, declararon la Revolución Confederal, y salieron armadas las milicias kurdas a recuperar los pueblos que se tomaban entre si el gobierno y los rebeldes, Al Qaeda y otros jihadistas. Allí hoy en medio del conflicto militar más grande de la actualidad, más de 600 asambleas populares que ejercen su poder directo. Más de 150 aldeas, pueblos y ciudades están siendo gobernadas por una fuerza popular asamblearia, socialista, pacifista y revolucionaria.

Su propuesta es muy similar al socialismo comunitario que propone el hermano Evo, entroncado mediante el reconocimiento y organización de un Estado plurinacional.

Más de 50 mil milicianos y milicianas organizados en las Unidades de Defensa del Pueblo, y Unidades de Defensa de la Mujer (YPG e YPJ) garantizan el desarrollo militar de la revolución política, social, confederal y democrática de kurdos y otras etnias en el norte de Siria, contra Al Assad y el terrorismo pro yanqui de Al Qaeda.

A su vez en el inicio de 2013, Öcalan logró impulsar ciertas medidas unilaterales para la paz, retiraron algunos guerrilleros de Turquía, pero igual el estado evita avanzar en acuerdos de Paz, por eso cuando estaban por empezar las conversaciones asesinaron a las tres compañeras Fidan, Leyla y Sakine, en París, justamente no es solo simbolismo, que hayan asesinado a la compañera Sakine, única mujer que participó en la fundación del PKK que hace meses cumplió 35 años.

Hoy el gobierno insiste en mantener las pésimas condiciones de encerramiento del Presidente Öcalan, y las organizaciones revolucionarias kurdas han dado su compromiso a redoblar la lucha por la paz y por su liberación, que son casi un mismo proceso.

Elegir hoy la figura de un gran revolucionario como Öcalan para que guíe el espíritu de nuestra militancia es reconocer su trayectoria y su ejemplo de constructor incansable, de ejemplo de sus camaradas y de oído pegado siempre al pueblo, de decisión absoluta de luchar y de determinación a vencer. De elegir al representante del movimiento marxista revolucionario más poderoso de Medio Oriente para que inspire nuestras acciones, lucha y pensamiento por la paz y el socialismo. Por eso hoy hacemos un compromiso más en la lucha por su libertad y decimos:

¡Bijî Serok Apo! ¡Viva el Presidente Öcalan!

¡Libertad para Abdullá Öcalan y los miles de prisioneros y prisioneras políticas del régimen de Turquía!

¡Viva el internacionalismo y la unidad de los pueblos contra el imperialismo!

JUVENTUD GUEVARISTA DE ARGENTINA

Simon Bolivar 'ın İzinde Bir Devrimci... Chávez Sonrası Venezuela ve Son Olaylar...


Simon Bolivar 'ın İzinde Bir Devrimci...

Chávez, 28 Temmuz 1954 tarihinde Venezuela'nın Sabaneta kentinde işçi sınıfı bir ailenin yani bir Öğretmen olan Hugo de los Reyes Chávez ve Elena Frias de Chávez 'in oğlu olarak dünyaya geldi. Yedi yaşından itibaren Venezuela askeri akademisinde eğitim gördü ve 1975 yılında derece ile mezun oldu. Chávez, on yedi yıl boyunca ordu da paraşüt subayı olarak görev yaptı. Ancak Chávez İspanyol sömürgeciliğine karşı Venezuela ve Latin Amerika kurtuluşu ve birliği için mücadele eden Simon Bolivar 'ı kendisine örnek alır. Onun izinden gitmeyi kendisine ilke edinir.

Chávez, İspanyol sömürgeciliğinin kıtadan def edilmesinden sonra, ABD sömürgeciliğinin etkisi altına girmiş olmasını kendisine sindiremiyordu. Chávez, ülkesi Venezuela 'da ve diğer Latin Amerika ülkelerindeki ABD varlığından ve özellikle de Latin Amerika 'daki yöneticilerin ABD yanlısı politikalar izlemesi nedeniyle oldukça rahatsız oluyordu. Chávez ordu 'da görevde bulunduğu dönem de ülkesinin içinde bulunduğu durumu ve ülkesinin politik sistemini sert bir şekilde eleştirmiş, sonrasında ise Movimiento Bolivariano Revolucionario-200 (Bolivarcı Devrimci Hareket-200) adıyla gizli bir oluşum kurmuştu.

ABD 'nin ülkesini denetime alma girişimlerine karşı Chávez Bolivarcı Devrimci Hareket ile 1992 yılında başkan Carlos Andrés Pérez hükümetine karşı darbe girişiminde bulundu. Darbe girişimi başarısızlıkla sonuçlandı. Ve Chávez bu başarısızlık sonucunda şöyle der " Yoldaşlarım, ne yazık ki şu an için hedeflerimize ulaşamadık... " Bu girişimden sonra Chávez tutuklanıp 2 yıl hapis yattı. 2 yıl cezaevinde yattıktan sonra ülkesindeki ABD varlığına son verebilmek için sivil siyasete atıldı. 1997 yılında Bolivarcı-Solcu çizgideki Beşinci Cumhuriyet Hareketi adlı bir parti kurup 1998 seçimlerine girdi.

Yürütttüğü seçim kampanyası boyunca köy köy, mahalle mahalle, sokak sokak, şehir şehir dolaştı. Ve bu seçimler sonucunda Chávez %58 'lik oy oranıyla devlet başkanı seçildi. 1998 yılında Venezüela devlet başkanı seçilen Chávez, bu süre içerisinde Venezuela devlet yapısında bazı değişikliklere gitti. Bu dönemde yeni bir anayasa hazırladı ve halka tanıttı. Chávez, 2000 yılında yeniden başkanlığa seçildi. İkinci başkanlık döneminde Bolivarcılık politikalarını hayata geçirmeye başladı. Chávez, komünal konseyler ve işçilerce yönetilen kooperatifler kurarak bir dizi toprak reformunu da hayata geçirdi ve kilit konuma sahip sanayileri kamulaştırdı.

Giderek halkın sempatisini kazanan Chávez 'e karşı 2002 yılında ABD destekli muhalif gruplar tarafından bir darbe yapıldı. Ancak bu darbeye karşı halk sokaklara döküldü. Halk sokaklarda protesto eylemleri düzenleyerek Chávez'i güçlü bir şekilde sahiplendi. Bu süreçte Chávez'i en çok sahiplenen kırsal bölgelerdeki halk kitleleri olmuştu. ABD destekli darbeciler halkın protesto eylemleri karşısında geri adım attı ve iktidarı tekrar Chávez 'e bırakmak zorunda kaldılar. İktidar darbecilerin elinde yalnızca 2 gün yani 48 saat kalabildi. Bu halkın zaferiydi ABD destekli darbeciler yenilgiye uğratılmıştı.

Chávez 4 Aralık 2006 tarihinde Venezuela'da yapılan devlet başkanlığı seçimini tekrar kazandı. Chávez 'in Venezuela'sı artık daha hızlı bir değişim ve dönüşüm içerisine girmeye başlamıştı. Ülkesinin yoksulluk, açlık, cehalet, barınma, çalışma ve kadın hakları gibi sorunların çözümünün kapitalist sistem içinde kalınarak çözülemeyeceğini belirten Chávez, bunun ancak adil, barışçı, eşit, özgürlükçü ve demokratik bir sistem ile mevcut olabileceğini söylüyordu. Chávez, Venezuela halkının kurtuluşunun Sosyalizm 'de olduğunu vurgulamaya başlamıştı. Venezuela 'da radikal değişikliklere giden Chávez, ülkedeki yoksulların hayatlarını iyileştirmeyi hedefleyen çok sayıda projeyi hayata geçirdi.

Barrio Adentro adını verdiği proje ile yüzlerce Küba 'lı doktoru Venezuela 'ya getirerek, ülkenin en yoksul mahallelerinde yeni sağlık ocakları açtı. Ve sağlık alanındaki reformlara hız verdi. Yabancı şirketlerden el konan on binlerce hektarlık toprağı tarım yapmaları için Venezuela 'lı yoksul köylülere dağıttı. Yoksullara yönelik politikaları sadece bunula sınırlı kalmadı. Ayrıca kurmuş olduğu tramvay sistemiyle, başkent Caracas'ın çevresinde bulunan tepelerde yoksulların yaşadığı gecekondular 'daki halkın kent merkezine daha kolay erişebilmesini sağladı. Yani yoksul halkın ulaşım sorunlarını da çözdü. Geliştirdiği halkçı projeler sayesinde ülkesinde yok sayılmış toplumsal kesimlerin, daha görünür hale getirilmesinde önemli bir rol oynadı.

Venezuela muhalefeti Chávez 'in sosyal adaletsizlikle mücadele konusunda attığı adımların ve geliştirdiği halkçı projelerin önemini kabul ediyordu. Ama Chávez'in yoksullar için yapmış olduğu ve geliştirmiş olduğu projeler belli bir kesimi de rahatsız ediyordu. Chávez'in izlemiş olduğu bu politikalara tepki gösterenler zenginler ve orta sınıflardı. Bütün bunlara rağmen Chávez Bolivarcı - Sosyalist politikalarını kararlılıkla hayata geçiriyordu. Chávez 'in Venezuela 'sı artık yoksullara bir ses ve bir kimlik veriyordu. Chávez yürüttüğü politikalar ile aslında şunu dile getiriyordu; " Ya zenginler yoksulların seviyesine inecek, Ya yoksullar zenginlerin seviyesine çıkacak " başka türlü kurtuluş yok.

Venezuela 'da Chávez 'in halkçı politik uygulamaları devam ederken yoksullar - zenginler ve orta sınıflar arasındaki kutuplaşmalar keskinleşiyordu. Chávez 'in sıra dışı tarzı uluslararası politik alanda kendisinden sıkça bahsedilmesine neden oluyordu. Dünya medyası Chávez 'i kendine has çıkışları nedeniyle dikkatle izliyordu. 2006 'da Birleşmiş Milletler Genel Kurulu 'nda dönemin ABD başkanı George W. Bush 'tan bir gün sonra konuşmak üzere çıktığı kürsüde " Şeytan dün buradaydı " yorumunda bulunması, 2007 yılında Şili 'de yapılan bir zirve toplantısı sırasındaki tartışmada kendisine " faşist " diyen İspanya kralına " Kes sesini " demesi ve yine dönemin ABD başkanı George W. Bush 'a " Savaş Köpeği " demesi bütün dünya da ve dünya medyasında geniş yankı uyandırmıştı. İsrail 'in Filistin halkına uyguladığı zulme karşı sergilediği tavır ve davranışları, yine Irak işgali sırasındaki tavırları, Chávez 'e dünya çapında " mazlumların dostu " imajı kazandırmıştı.

Chávez, ülkesinde izlediği Bolivarcı - Sosyalist politikalar nedeniyle, ABD karşıtı söylemleri nedeniyle dünyada milyonlarca kişiye ilham kaynağı oluyordu. Latin Amerika 'nın ABD 'nin arka bahçesi olmadığını, olmayacağını ve ABD 'nin Latin Amerika 'yı istediği gibi sömürmesine ve kullanmasına izin vermeyeceğini her fırsatta belirtiyordu. Ve bu temelde bütün Latin Amerika ülkelerinin birlik, beraberlik ve dayanışma içinde hareket etmeleri için çalışmalar yürütüyordu.
Chávez 'in Küba, Kuzey Kore, İran, Libya, Belarus ve Suriye gibi ülkeler ile geliştirdiği iyi ilişkiler ve her fırsatta dile getirdiği ABD Karşıtlığı ABD 'yi rahatsız ediyordu. ABD 'nin bölgede izlediği politikalara en büyük darbe Chávez ve Venezuela 'sı tarafından indirilmeye başlanmıştı. Chavez 'in Bolivarcı politikaları ve Latin Amerika birliği için çalışmaları ABD 'nin bölgedeki politikalarının hayata geçmesinin önündeki en büyük engeldi.

Chávez her geçen gün ABD için daha büyük bir tehlike haline geliyordu. Nitekim ABD 'nin diğer Latin ülkeleri liderlerine yönelik uyguladığı ve bulaştırdığı bir virüs sonucu Chávez kanser hastalığına yakalandı ve 5 Mart 2013 Salı günü hayatını kaybetti. Özelde bir kıta, genelde bütün dünya halkları Emperyalizm 'in yenemediği bir efsane İçin, Chávez için Ağlıyordu. Chávez'in kanser hastalığı sonucu yaşamını yitirmesinin ardından zenginlerin ve bazı orta sınıfların mahallerinde " Viva Cáncer " şeklinde yaptığı yazılamalar gözlerden kaçmamıştı. Chávez 'in ölümünün ardından Venezuela 14 Nisan 2013 günü seçime gitme kararı aldı.

Chávez Sonrası Venezuela ve Son Olaylar...

ABD Chávez 'in ölümünün ardından Venezuela üzerindeki planlarını devreye soktu. ABD, Venezuela 'yı denetime alma girişimlerini seçim sürecinde sağ blok adayı H. Capriles 'e verdiği destekle ortaya koydu. ABD destekli H. Capriles 'in öncülüğünü yaptığı sağ blok büyük seçim kampanyaları düzenledi. Hatta yer yer Chávez 'in söylemlerini bile kullandı. ABD destekli sağ blok adayı H. Capriles seçim çalışmalarına karşı, Chávez 'in veliahtı Nicolas Maduro 'da seçim çalışmalarını Bolivarcı, Chavist söylemler ile yürüttü. Nicolas Maduro Chávez 'in ve Bolivar 'ın yolundan bir an olsun dönmeyeceklerini gittiği her yerde halka söylüyordu. Bolivarcı devrimin, Sosyalist devrimin devam edeceğini söylüyordu.

Venezuela Chávez 'in ölümünün ardından ilk seçime 14 Nisan 2013 günü gitti. Chávez 'in partisi PSUV (Birleşik Sosyalist Parti) Nicolas Maduro önderliğinde gittiği seçimlerden zaferle ayrıldı. Ancak PSUV seçimleri az bir farkla kazanmıştı. Bu durum da ABD destekli sağ blok adayı H. Capriles seçimlere hile karıştığı iddiasında bulunmasına yol açtı. H. Capriles bir taraftan seçim kuruluna itirazda bulunurken diğer taraftan da sempatizanlarına sokaklara çıkma çağrısında bulundu. H. Capriles 'in çağrısı ile sokaklara çıkan sağcı faşistler bir çok kamu kuruluşuna saldırdı. Ortalığı savaş alanına çeviren sağcı faşistler sokaklarda Bolivarcı - Chavistler 'e de saldırdı. Seçim sonrasında çıkan gerginlik 7 Bolivarcı - Chavist 'in öldürülmesinin ardından doruğa çıktı.

Bir çok yerde sağcı faşistler ile Bolivarcı - Chavistler çatıştı. Artan gerginlik karşısında Başkan Nicolas Maduro Bolivarcı - Chavistler 'e faşist provokasyona gelmemeleri için sağduyu çağrısında bulundu. ABD destekli H. Capriles sempatizanları da " ABD bizi kurtar " " Obama bize yardım et " şeklinde dövizler hazırlayarak ABD 'den etkili bir destek bekliyorlardı. Ancak ABD Venezuela 'daki şiddet olaylarını kınamakla yetindi. Kısa bir süre sonra da seçim kurulu H. Capriles 'in itirazını reddetti ve seçimlere hile karışmadığını açıkladı. Nicolas Maduro bu dönemde sadece ABD destekli sağcılar ile uğraşmadı. ABD destekçileri eliyle Venezuela 'da yürütülen ekonomik ve psikolojik savaşa karşı da mücadele yürüttü. Ekonomik savaş ABD yanlıları tarafından Venezuela 'da kaos yaratmak amacıyla yürütülüyordu. Buna paralel olarak da toplum içerisinde psikolojik savaş yürütüldü.

Ekonomik ve psikolojik savaş bir boyutu ile amacına ulaşmaya başlamıştı. Nitekim Venezuela 'da halk artan enflasyon oranları, elektrik kesintileri, gıda ve diğer temel ihtiyaçların teminatında sıkıntı yaşamaya başlamıştı. Bu durum halk içerisinde bazı rahatsızlıklara da yol açtı. Nicolas Maduro yürütülen ekonomik savaşa karşı fahiş fiyatlarla beyaz eşya satan dükkanlara el konulması ve beyaz eşyanın kendi esas değerinde satılmasının yolunu açtı. ABD destekli sağ blok ülkede artan suç olayları, artan enflasyon oranları, fahiş fiyatla satış yapan dükkanlara el konulması, gıda ve diğer temel ihtiyaçlarda sıkıntı yaşanmasını kullanarak Nicolas Maduro hükümetini itibarsızlaştırmak istedi. ABD destekli sağ blok ülkede yaşanan sorunların kaynağının hükümetin solcu politikalarının bir sonucu olduğunu iddia etti.

Başkan Nicolas Maduro meclisten ekonomik savaşa karşı özel yetki çıkarması talebinde bulundu. Venezuela meclisi Nicolas Maduro 'ya özel yetki verdi. Bu yetki Nicolas Maduro 'nun Venezuela 'ya, kendisine ve hükümetine karşı yürütülen ekonomik ve psikolojik savaşla mücadele edebilmesinin yolunu açıyordu. ABD destekli sağ blok bu durum karşında da hiç memnun olmadı. Venezuela bu dönemde yeni bir seçime gidiyordu. Venezuela Chávez sonrası ikinci kez seçime gidiyordu. Aralık ayında yapılan yerel seçimlerde PSUV (Birleşik Sosyalist Parti) yine zaferle çıktı. Ancak bu kez büyük şehirlerde fire verdi. PSUV oyların çoğunluğunu kırsal kesimlerden aldı. ABD destekli sağ blok ise bazı büyük şehirlerde başarı kazandı.

Venezuela Chávez sonrasındaki ikinci büyük gerilimini geçtiğimiz günlerdeki " gençlik günü kutlamaları " sırasında yaşadı. Uzun zamandır Venezuela 'yı denetime alma girişimlerini aralıksız sürdüren ABD gençlik günü kutlamalırını fırsat bilerek desteklediği sağcı faşistleri sahaya sürdü. Bu kutlamalar sırasında sağcı faşistler kamu kurum ve kuruluşlarına saldırdı. Çıkan olaylarda biri Bolivarcı - Chavist olmak üzere 3 kişinin öldüğü, onlarca kişinin yaralandığı, kamu kurum ve kuruluşlarının büyük zarar gördüğü açıklandı. Venezuela 'daki son olaylarda uluslararası medyanın takındığı tavır rahatsız edici. Şiddetin sorumlusu olan sağcı faşistler masummuş gibi gösterilmeye çalışılıyor. Şili 'deki, Mısır 'daki, İspanya 'daki vb yerlerde daha önce yapılan protesto eylemlerindeki görüntüler sanki Venezuela 'da olmuş gibi gösteriliyor ve böyle bir algı yaratılmaya çalışılıyor.

Ancak uluslararası alanda oluşturulmak istenen bu algı kesinlikle doğru değildir. Öte yandan Nicolas Maduro sağcı faşist şiddete daha fazla göz yummayacaklarını açıkladı. Sonuç olarak ABD destekli sağcı faşistler ülkeyi kaosa sürükleyemeyecek ve bir darbe girişiminde bulunamayacaklardır. Çünkü bu tür girişimler daha önce olduğu gibi Bolivarcı - Chavistler 'i karşısında bulacaktır. Bolivarcı - Chavistler Honduras 'ta ABD destekli askeri darbe ile iktidardan indirilen ve sürgüne gönderilen Manuel Zelaya, Paraguay 'da yarı askeri - yarı sivil darbe ile iktidardan indirilen solcu lider Fernando Lugo ve diğer Latin Amerika ülkeleri üzerinde oynanmış veya oynanmakta olan oyunlardan ders çıkarmalıdır. Çünkü ABD Venezuela üzerindeki planlarından hiç bir zaman vazgeçmeyecektir. Brezilya solunu az da olsa denetimine alan ABD Venezuela solunu da kendi denetimine almak için her türlü politikaya başvuracaktır.