Gittiler...

Arkalarında gözü yaşlı, yüreği dağlanmış analar bırakarak gittiler...

Gittiler…

Yoldaşlarına can ve intikam dolu yeminler bırakarak gittiler

Gittiler…

Tan vaktinin ağarmasını beklemeden

Karanlıkta gittiler...

Oysa bilmezlerdi karanlık tökezleyişlerini, korkularını

Onlar aydınlığın çocuklarıydılar

Güneş toprak damlı evlerinde doğar, gözlerinde batardı

Umut onların sıcak koynunda uyuyakaldı.

Sevdalıydı her birisi

Kavuşmak için gittiler...

Kimisi Amed'de eyledi yüreğini

Kimi Munzur ile sardı sevgisini

Hepsi de sürgündüler

Yoldaşlarının yüreklerine...

Hepsinin bohçası sevda,

Umut,

Gözyaşı,

Mücadele

Ve yaşamla doluydu

Asiliklerine asilik katmak için gittiler...

Gittiler…

Mücadeleye kuşanıp gittiler

Yarınlarla dolu bir yaşamı bizlere miras bırakarak gittiler

Gittiler…

Asiydi

Cesurdu

Heybetliydi gidişleri

Belliydi içlerindeki sancıya son vermek için gittiler

Gittiler…

Gözleri yaşam,

Sözleri umut,

Gülüşleri çocuk,

Gözyaşları yaşamın özsuyu olarak kaldı akıllarda…

                                                                          Ş. Faraşin Sozdar